Wat een mens al niet doet uit verveling...

Het land is in algehele staking en ik had al 3 dagen zwaar verveeld thuis gezeten. Af en toe eten in het Summit, de enige eetgelegenheid die open is aan deze kant van de stad, maar verder is er niks te doen. Al mijn werk voor deze week is afgelast, en voor de komende week gaat dat misschien ook gebeuren. Dus bedacht ik me vanochtend dat ik het wel eens met eigen ogen wilde bekijken. Een wandelingetje door de straten van stakend en demonstrerend Kathmandu.

De Maoisten zouden vandaag politici gaan tegenhouden die het regeringscomplex Singha Durbar binnen wilden, dus daar ging ik heen. Dat klinkt misschien spannend en ik had ook gehoopt dat een beetje spannend zou zijn - niet al te spannend, zo'n held ben ik nou ook weer niet. Singha Durbar, een complex van oude witte statige Rana paleizen waar het grootste deel van de ministeries is gehuisvest, is ruim een half uur lopen bij ons huis vandaan. Ik vertrok dus rond 11 uur vanochtend gewapend met een klein fotocameraatje en een fles water. Onderweg veel mensen op straat: lopend, zittend, fietsend, spelletjes spelend, krant lezend. Op de brug tussen Patan en Kathmandu leek de sfeer een beetje gespannen, met cordonnen mensen en overal stenen op straat, duidelijk bedoeld om gemotoriseerd verkeer lijfelijk tegen te houden. Het bleef echter totaal rustig, overal waar ik geweest ben. Er rijden wel wat auto's trouwens: ambulances, waterwagens, politie, 'blue plates' (auto's van internationale ontwikkelingsorganisaties), pers en georganiseerd toeristenvervoer kan wel rijden. Er is wel heel veel gewapende politie en leger op de been.

Bij Singha Durbar was het stiller dan elders. Beduidend meer politie dan 'gewone mensen', dat wel. In elk geval niks te doen. Later vandaag zag ik op tv dat er vanaf de andere kant dan waar ik ben geweest wel heel veel mensen op de been waren, richting Singha Durbar, maar die werden door een waar leger van militaire politie op afstand gehouden. Ook daar liep het (nog) niet uit de hand.

Later op de middag, toen ik na 2 uur lopen en uitgebreid lunchen en uitpuffen bij een vriendin thuis weer naar huis liep, waren veel mensen op straat gaan zitten rusten en hier en daar werd er gedanst op muziek uit luidsprekers. Het leek wel een straatfestival! Beetje koninginnedag aan het eind van de dag.

Dit klinkt allemaal nog onschuldig, en meer heb ik tijdens mijn 2-en-half uur lopen ook niet gezien, maar hier en daar zijn al wel echte rellen aan het uitbreken, zo lezen we in de kranten en horen we op het nieuws. Winkels die toch opengegaan worden soms kort en klein geslagen. Sommige winkeliers pikken het niet langer dat ze van hun verdiensten beroofd worden en zijn al her en der slaags gegaan met de protesters. Je hebt dus nu de protesten tegen de protesten. De partijen lijken zich verder vast te zetten in hun spreekwoordelijke loopgraven, dus iedereen vraagt zich af hoe lang dit nog gaat duren en vooral ook hoelang het nog redelijk vreedzaam blijft. De premier en de coalitie zeggen dat ze overal over willen praten maar alleen als de Maoisten hun staking opschorten. En de Maoisten lijken nu niet meer te kunnen stoppen voordat de premier aftreedt want dat zou teveel loss of face voor ze zijn.

Tot zover mijn verslag van deze vierde stakingsdag. De winkels waar eerste levensbehoeften worden verkocht mogen open van 6 tot 8 's avonds. Toch aardig van die maoisten. Ik ga dus maar eens wat boodschapjes doen.

Nog even wat sfeerbeelden van de dag, en een zelfportret van de reporter: