Staking dag 6

Vandaag is de zesde dag van de afgehele staking. Her en der zijn rellen uitgebroken, meestal doordat YCL (Youth Communist League) slaags raakt met jeugdtroepen van andere partijen. Soms ook omdat een groep winkeliers in een bepaalde wijk besluit open te gaan, en met harde hand weer in het gareel worden geroepen door de YCL. In sommige delen van het land zijn curfews uitgeroepen. De partijen praten geloof ik dagelijks, maar schijnen elke dag vast te houden aan hetzelfde en in dezelfde deadlock terecht tekomen, dus ze bereiken vooralsnog niks.

Gisteren hoorde ik dat vandaag een Peace Rally zou worden georganiseerd op Durbar Square, het grootste plein van Kathmandu. Allerlei groeperingen en beroepsverenigingen (advocaten, leraren, chamber of commerce, scholen, board of tourism, etc.) hadden hiertoe opgeroepen om duidelijk te maken dat dit niet langer zo door kan gaan. Een aantal vrienden van me gingen erheen, dus ben ik meegegaan. Onderweg kwamen we nog 'marcherende' groepen maobaddies (zoals de Maoisten hier worden genoemd, niks van doen met 'bad' als in 'slecht', overigens) tegen, die we dan maar zoveel mogelijk ontweken via zijstraatjes. Uiteindelijk kwamen we bij Durbar Square, dat heftig bewaakt werd door militaire politie. Groepen maobaddies kwamen er niet in. Het contrast tussen de twee groepen werd overigens wel pijnlijk duidelijk: de ene groep vooral uit de dorpen, vanuit het hele land, armoedig, veelal jong, velen al dagen niet fatsoenlijk gewassen, geslapen, gegeten, kledingkleur rood, vaak in het gelid lopend of rennend. De andere groep grotendeels Kathmandu'se middenstand en middenklasse, keurig, uitgeslapen, rustig lopend en keuvelend aanstromend vanuit alle straten, kledingkleur wit. De rally was zeker niet bedoeld als een tegenbeweging tegen de maoisten, meer als oproep aan alle politieke partijen om nu eens tot consensus te komen. Maar het verschil was er wel.


groepen maoisten worden de andere kant op geleid - vriend Soham loopt langs een heel cordon MP

Vele duizenden mensen verzamelden zich uiteindelijk rond 9 uur in de ochtend op Durbar Square en voorzover ik heb gezien verliep het vreedzaam. Er waren verschillende speeches, er werd gezongen, gebeden, en er trad een soort cabaret-duo op. Amina vertaalde her en der wat voor me, en ik begreep dat de boodschap vooral was dat de politici nu eens moeten zorgen voor consensus. Niet voor of tegen welke partij dan ook, maar gewoon rust, weer naar school, naar kantoor, verder werken, verder leven.

Ik heb gisteren trouwens ook beelden gezien op YouTube van Dodenherdenking op de Dam, en de paniek die daar uitbrak naar aanleiding van iemands geschreeuw. Ik moest er wel even aan denken. Wat als híer ergens in een hoek paniek uitbreekt? Met die duizenden zittende mensen en die cordonnen MP eromheen en weer daaromheen marcherende maobaddies? Maar goed, da's niet gebeurd.

Mensenmassa's op Durbar Square Kathmandu - like a sunny day in the park...

Om half 11 was het afgelopen en verspreidde de menigte zich weer. Wij zijn een zijstraat ingedoken en via een kleine weg teruggelopen naar Patan, niet over de hoofdstraat en de grote brug. Later hoorde ik dat daar nogal wat oproer is geweest, maar het fijne weet ik er niet van. Als een echte bourgeois heb ik mezelf op de terugweg in het Summit Hotel getrakteerd op een kopje cappuccino...

Ik hoop dat er snel geen reden meer is voor nog een Strike Special, maar mocht dat wel zo zijn dan laat ik weer van me horen.