Onze Bruiloft, 9 augustus 2009

Deze mail is een beetje 'achterstallig onderhoud', aangezien 9 augustus al zo'n anderhalve maand geleden is, maar het was even te hectisch om eerder een bericht te schrijven...

Zoals iedereen nu zo langzamerhand wel weet, zijn Martin en ik op 9 augustus voor de Nepalese wet getrouwd. Het was in eerste instantie een 'moetje'. Nee, er gaat geen babietjes komen, en ook niet nog meer honden (als je daar al een trouwboekje voor nodig zou hebben), maar de Nepalese autoriteiten vonden het nu welletjes en wilden mij zonder trouwboekje geen verblijfsvisum meer geven. Ik was er huiverig voor omdat ik dramaverhalen heb gehoord hoe lastig het kan zijn om voor de Nepalese wet te trouwen, maar dat gaat waarschijnlijk vooral over een gemengd huwelijk tussen een nepalees en een buitenlander. Bovendien hebben wij tegenwoordig Grote Vriend Shyam -notaris van beroep- die dit soort dingen er niet goedkoper om maakt (wij willen ook niet altijd precies weten wat hij doet) maar wel stukken makkelijker!

Zo kon het dus gebeuren dat Martin mij, ten overstaan van zijn collega's tijdens een ByProxy borreltje, ineens in het Nepalees(!) ten huwelijk vroeg (zie foto in het vorige bericht over onze huwelijksaankondiging)! En niet lang daarna bevonden wij ons onder leiding van onvolprezen Shyam in het gemeentekantoor en bleken wij in soort van ondertrouw te zijn gegaan. Daar moest een periode van minimaal 2 weken overheen gaan alvorens er getrouwd kon worden en tijdens het trekken van de agenda's bleek dat er maar één mogelijke datum overbleef (tussen vakanties, tentamens en nog wat werkverplichtinkjes door) en dat was 9 augustus. En dan kun je natuurlijk volstaan met een gang naar het inmiddels bekende gemeentekantoor, waar enkele handtekeningen moeten worden geplaatst, duimstempels gezet, pasfotootjes overhandigd, gewacht-gewacht-gewacht (waarop...? geen idee, beter niet naar vragen) en nog wat geld overhandigd (waarvoor...? daar al helemaal niet naar vragen). Dit alles in het niet-bepaald-romantische gemeentekantoor. Maar ja, aangezien er ook een aantal getuigen meemoeten, en die wilden we niet zonder niks naar huis sturen na dit niet al te gezellige festijn, besloten we toch een klein feestje te doen.

Midden in de zomer zijn vooral veel van onze buitenlandse vrienden niet in Kathmandu, dus het bleef inderdaad bij een bescheiden feestje, maar wel erg knus en gezellig. We kozen voor een 'high tea' in het Museum Café (dependance van het Summit Hotel), waar we met zo'n 25-30 vrienden en kennissen heerlijk relaxed een glaasje bubbels hebben gedronken en lekkere hapjes gegeten. Rabina vond dat het geheel toch een Nepalees tintje moest krijgen, dus die heeft een prachtige 'puja' (zegening) georganiseerd, uitgevoerd door haarzelf en haar man Krishna. Ook onze aankomst in ons huis, na afloop van het feestje, is door haar opgeluisterd met een speciale 'sleutelpuja', om de bruid in het huis van haar man (of eigenlijk schoonouder) te verwelkomen. Hahaha!!

Uiteindelijk was het voor ons, ondanks het 'moetje', een bijzondere dag die zeker met hele mooie herinneringen in ons geheugen zal blijven. Een selectie uit de foto's mag niet ontbreken natuurlijk!