Het verdeelsysteem van parlementszetels is nogal ingewikkeld: in totaal zijn er 600 zetels (en dat met een samenstelling die nog wel eens wil wisselen van loyaliteit, kun je nagaan hoeveel wachtgeld dat kost...!). 240 zetels worden verdeeld volgens het zgn. First-past-the-poll (FPTP)-system, en daarbij gaat het erom welke partij de grootste is geworden van een kiesdistrict, die partij krijgt dan een zetel in het parlement. Dat zijn de direct verkozen lokale partijmensen. De maoisten hebben daarvan precies de helft behaald, en dat is echt een monsterzegen. Vervolgens worden er nog 360 zetels volgens het proportionele systeem verdeeld, dus dan gaat het om het totaal percentage aan stemmen. Hierin hebben de maoisten iets van 32% behaald. Alles bij elkaar hebben de maoisten geen absolute meerderheid maar het scheelt niet heel veel. Praktisch gezien zullen ze een heleboel kunnen beslissen in dit land de komende tijd, vooral als de belangrijkste andere partijen weigeren om in de coalitie deel te nemen.
En wat kunnen we hiervan verwachten... dat is natuurlijk de belangrijkste vraag. Veel mensen zeggen nu: laat ze het maar proberen, laat ze het maar bewijzen dat ze het ook op een democratische manier kunnen, zonder geweld. De sceptici zeggen of denken erachteraan: ze graven hun eigen gat wel... een beetje wat in NL verwachting was met Fortuyn destijds. De verwachting is dat de Unions nog sterker zullen worden dan ze nu al zijn en dat de komende regering een flinke greep zal willen hebben op bedrijven en overheidsdiensten, maar wat dat precies gaat betekenen is lastig te zeggen. Er wordt in de kranten bijvoorbeeld al gesproken over het nationaliseren van private schools (en daar zijn er nogal wat van!). De maoisten staan overigens nog steeds op de VS lijst van terroristische organisaties en als dat zo blijft zal Nepal een groot deel van de ontwikkelingsgelden verliezen. De verwachting is echter dat ze wel een manier zullen vinden om dat te voorkomen, alhoewel de VS zich er tot nu toe nog niet definitief over uit hebben gelaten.
Kortom, de rust is wedergekeerd, en de verwachte onrust is heel beperkt gebleven, gelukkig. Iedereen is weer gewoon doorgegaan met het dagelijkse leven, maar de verwachtingen zijn enigszins gespannen; zowel naar de hoge als naar de lage kant.
En ondertussen gaat ons leventje ook door en het bezoekseizoen is begonnen! Jan en Joof zijn nu hier, op dit moment op trek in Langtang. Ze komen volgende week weer een paar dagen bij ons en dan vertrekken ze weer terug naar Nederland. Mijn moeder en tante Marian lossen hun begin volgende week af met een bezoek van 2 weken.
Afgelopen weekend hebben we gevieren -Jan, Joof, Martin en ik- ons favoriete weekenduitje gedaan: minitrekje naar Shivapuri, een National Park aan de noordkant van de stad. Paar uurtjes lopen, nachtje slapen in het idyllische Shivapuri Village Resort en de volgende dag weer een paar uurtjes lopen terug richting stad. Daarvan een paar fotootjes:
