Het lijkt wel alsof de monsoon dit jaar in maart begint, twee maanden eerder dan normaal! We hebben een warm weekend achter de rug en vandaag heeft het hard geregend. Kortom, ook hier staat het klimaat op z'n kop...Afgelopen week was er één van veelbelovende zakelijke beginnetjes én van pogingen die best meteen weer gestaakt kunnen worden. Afgelopen dinsdag had ik een meeting bij een internationale NGO (non governmental organisation) waar ik zeer waarschijnlijk een aantal trainingen voor ga verzorgen in de loop van het jaar. In elk geval Train-de-Trainer en misschien ook facilitation skills en communication skills. Dat is dus hardstikke leuk en als het goed is mijn eerste betaalde opdracht.
Vrijdag had ik me opgegeven voor een 'cultural village tour' van de Cultural Studies Group Nepal. Ik had één keer een lezing van die club bijgewoond en dat was wel aardig geweest. Dit uitje was wat mij betreft echter een grote vergissing, wat ik wellicht van tevoren had kunnen inschatten, maar ja wie nooit iets probeert.... Maar nee, bij deze club voel ik me dus niet thuis. Ik drink nog geen sherry, bak nog geen appeltaarten voor goede doelen en
klaag nog niet over house staff... Khokana, het dorpje waar we heen gingen, is overigens wel een heel mooi dorpje, en ik heb me dan ook prima met m'n fototoestel vermaakt.Eerste drie foto's zijn van Khokana: straatbeeld, de locale women-credit vereniging en een spinnende vrouw.
Martin had afgelopen weekend eindelijk eens echt vrij. Op zaterdagochtend, na een lui ontbijtje op ons zonovergoten terras, besloten we met de puppies naar Haatiban te gaan en daar een nacht te blijven. Haatiban is een resort op één van de heuvels aan de rand van de Vallei, vanwaar je uitkijkt over Kathmandu en de omliggende dorpen, en met een beetje geluk het hooggebergte aan Noordkant. Op één van de foto's zijn de bergen vaag te zien, alhoewel ik moet toegeven dat ik de foto een beetje opgeleukt heb.
We hebben ons zaterdag met een taxi naar de rand van de stad laten brengen en vandaar een stukje achterop een open truck meegelift omdat de bus zo lang op zich liet wachten. Dat had van ons de hele weg mogen duren, maar de truck bracht ons niet verder dan het eerstvolgende dorpje. Vandaar uit vonden we toch een stampvolle bus (heb nog nooit anders dan een stampvolle bus gezien in Nepal, overigens) en na een half uurtje heen en weer schommelen, hopend dat de hondjes niet wagenziek zouden worden, stapten we onderaan de
Haatiban heuvel uit. Het resort is een klein uurtje vrij stijl omhoog lopen door een open pine forest. Erg mooi. Net vermoeiend genoeg om een uitgebreide snack-lunch verdiend te hebben! De rest van die dag hebben we niet veel meer gedaan dan hangen op het terras, drankje, hapje en vertederd toekijken hoe onze hondjes op het terras de show stalen. Volgende ochtend verder omhoog gelopen, door de rotzooi van picknickers en de resultaten van een flinke bosbrand die blijkbaar niet lang geleden heeft gewoed. Dat was wel triest om te zien, gelukkig werd het natuurschoon later wel weer maagdelijker.
resultaten van de bosbrand
Na nog een welverdiende lunch, een stevige tippel terug naar de weg en een schommelende overvolle busrit waren we halverwege de middag weer thuis. Heerlijk zo'n mini-vakantietje de stad uit. Vooral Martin had dat wel even nodig.
En vandaag terug in de business van alledag. Martin gaat deze week een aantal job interviews houden en daarbij ga ik een beetje helpen... houdt me van van de straat...
Next week more!!
Groetjes, Miriam en Martin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten