Feestje en a.s. Verkiezingen

De afgelopen week heeft grotendeels in het teken gestaan van sollicitatiegesprekken op Martins kantoor en onze housewarming. Ook zal ik dit keer wat melden over de sfeer rondom de komende verkiezingen.

Miriam heeft de afgelopen week Competentiegerichte Interviews geintroduceerd op Martins kantoor. Alles bij elkaar zijn er zo'n 6 bijna complete assessments afgenomen, bestaande uit: introductiegesprekje, technische test van 3 uur, gevolgd door een competentieinterview van een uur. Het competentieinterview deed ik (Mir) samen met Sandeep, de supervisor. Leuk om te doen, eindelijk weer es een beetje aan het werk! We hebben nu 2 mensen aangenomen in twee weken. Komende week volgen er nog en paar.

Krishna de BBQ-man

En afgelopen zondag onze housewarming. Tot mijn geluk houdt Rabina, m'n onvolprezen hulp, ook erg van koken en wilde haar man Krishna, die kok is bij de Amerikaanse club, ook helpen. Vanaf zaterdagmiddag zijn we met z'n drieen hard aan het werk geweest om een BBQ-buffet in elkaar te draaien voor 50 man. Maar, Sas, ik heb je wel gemist hoor!!! Martin bekommerde zich ondertussen om de drank, chips en muziekapparatuur. Beetje jammer alleen dat mijn maag zondagmiddag besloot om een nare bacterie te verwelkomen... misselijk, slapjes, zware armen en benen... een kort middagslaapje hielp maar een klein beetje. Vanaf 5 uur kwamen de gasten, maar ik trok de BBQ-lucht, het staan en de gezellige prietpraat na een uurtje niet meer en ben maar weer op bed gaan liggen. Martin heeft me verzekerd dat iedereen volle borden opschepte en aan het lawaai te horen werd er flink gepraat, dus ik geloof dat het wel geslaagd was... De laatste helft van het feestje heb ik weer wel meegemaakt... op water en droge rijst weliswaar.

Helaas maar een paar fotootjes gemaakt wegens de vele uren op bed, maar ik zal er toch wat invoegen om een beetje de sfeer te kunnen overbrengen.

Martin's collega's: Bishal, Sanjeep, Sandeep en Prajol (boven)

Rabina en dochtertje Cejel (linksmidden)

Keshar met dochters Sumitra en Rangita (recht)

Lucia, Cigdem, John, Monique (links)

Onze huisbaas en -bazin Mr en Mrs Shrestha (rechts)

En dan zijn daar natuurlijk nog de aanstaande verkiezingen, op 10 april. Het belooft erg spannend te worden. Zo niet voor of tijdens, dan toch zeker achteraf. Op dit moment verschijnen er al elke dag berichten op de voorpagina van de krant over mensen die zijn ontvoerd, in elkaar geslagen of zelfs vermoord door gewapende leagues van andere partijen. Vanuit sommige dorpen wordt bericht dat dorpelingen worden geintimideerd door de Maoisten met dreigementen dat ze gemarteld of verdreven zullen worden als ze niet op de maoistenpartij stemmen. Er wordt wijs gemaakt dat er camera's in de stemhokjes hangen die registeren waarop mensen stemmen!! In Kathmandu is het redelijk rustig. Wel veel demonstraties en rallies en ook veel militairen en gewapende politie op straat, maar geen excessen. Althans niet dat wij merken.

De maoisten lijken ontegenzeggelijk de grootste bron van narigheid te zijn, alhoewel sommige andere partijen er ook wat van kunnen. Over het algemeen spreken de Maoisten overigens alle aantijgingen tegen met het argument dat de gevestigde orde en de media tegen hun zijn en proberen het volk tegen ze op te zetten. En dan verschijnen er weer quotes van Maoistenleider Prachanda in de krant dat hij het okee vindt dat zijn mensen een tegenstander in elkaar hebben geslagen 'omdat dat toch een klootzak is die het verdiende'. Ook roept hij dat zijn partij feitelijk al gewonnen heeft en dat ze het niet zullen accepteren als de verkiezingsuitslag dat niet bevestigt... wat dan vervolgens weer door een ander hoog partijlid wordt tegengesproken.

Kortom, bijzonder interessant om mee te maken, 'vrije' verkiezingen in een jonge democratie die net een burgeroorlog achter de rug heeft... Ik ga de komende week maar een beetje hamsteren, zorgen dat we in elk geval genoeg te eten in huis hebben om eventuele narigheid een tijdje te kunnen uitzingen. Wij maken ons overigens voor onszelf geen zorgen. Alle ellende die Nepal in de afgelopen jaren heeft gekend heeft zich nooit tegen buitenlanders gekeerd, dus dat zal nu ook niet gebeuren.

Horen jullie in NL trouwens iets over de komende verkiezingen hier?

Tot zover weer voor deze week. Komende zaterdag gaan we een groot Newari festival meemaken; voer voor nieuwe verhalen en foto's.

Groetjes!

Zware week

(deze episode is niet voor mensen zonder hart -of met een heel week hart- voor honden...)

Het was voor ons allebei een zware week.

Martin begon met een aantal personele zorgen en natuurlijk weer een zware deadline om te halen. Aan het eind van de week hebben ze, met een uitgedund team, tot diep in de nacht en een hele feestdag doorgewerkt (op goede vrijdag hadden wij hier Holi, een soort carnaval waar kinderen met water- en verfballonnetjes gooien).

Vorige week zondag, nu ruim een week geleden, begon Borisje gedragsproblemen te vertonen. Hij werd klierig en soms aggressief tegen Belle en hij speelde niet leuk meer. Ik wijtte het aan de mogelijke verandering in verhoudingen: tot nu toe was Belle sterker en dus de baas geweest en ik dacht dat Boris probeerde het leiderschap op te eisen. Martin was vanaf het begin wantrouwiger...

Dinsdag begon Boris minder goed te eten en toen ben ik met 'm naar de dierenarts gegaan. Hij had koorts; werd ontwormd en kreeg antibiotica en een jasje om warm te blijven. De volgende dagen troffen we inderdaad allerlei soorten wormen in zijn ontlasting aan, dus ik was blij dat we de oorzaak gevonden hadden. Veel aandacht, afleiding en vriendelijke berispingen van onze kant bleken ook wel wat te helpen tegen het 'klierige' gedrag van Boris. Echter, de koorts bleef... heftige wormen, dacht ik nog.

Boris in zijn jasje

Donderdagavond nog steeds koort, dus toen ging hij bij de dierenarts aan een vochtinfuus, om uitdrogen te voorkomen. Jaja, wat je al niet meemaakt met zo'n straatbeestje... Diezelfde avond echter, ik was alleen thuis omdat Martin aan z'n deadline zat te stressen, ging het steeds slechter met Boris. Hij werd heel onrustig, at en dronk helemaal niet meer, en jankte af en toe, een raar diep geluid dat bij mij door merg en been ging. Tegelijkertijd probeerde ik Boris en Belle zoveel mogelijk uit elkaar te houden want het was ons zo langzamerhand wel duidelijk dat er iets helemaal niet goed zat bij Boris. Dat was niet makkelijk want Boris was vreselijk onrustig, terwijl Belle er niks van snapte en graag wilde spelen... Martin kwam uiteindelijk om 12 uur 's nachts thuis en we zijn tot half 3 op geweest omdat we vanwege het steeds heftiger wordende gejank van Boris toch niet konden slapen.

De volgende ochtend meteen weer naar de dierenarts. Die begon uiteindelijk onze vrees van hondsdolheid te delen. Maar... de koorts was gezakt, en een aantal hele bekende symptomen van rabies , zoals overmatig kwijlen en overal lukraak in happen en bijten, had Borisje toch niet. Hij kreeg een nog sterkere dosis antibiotica en we zouden het nog een dag aankijken. Martin ging weer naar kantoor en ik naar huis om de hondjes uit elkaar te houden en Boris te verzorgen. Het was een vreselijke dag. Boris was erg onrustig en jankte bijna onophoudelijk. Ergens in de middag probeerde ik hem te voeden en toen beet hij mij -alhoewel per ongeluk- in m'n vinger... oei, foute boel... Handen goed gewassen, pleister erop en de kliniek gebeld. Geen probleem, als ik binnen 48 uur m'n shots zou komen halen was er niks aan de hand. Pffff, toch wel even schrikken. Boris kreeg in de tussentijd ook nog eens stikneigingen, die vervolgens ook weer over gingen.

Belle ook aangeslagen...

Om 5 uur (middag) kwam Martin thuis en om half 6 konden we eindelijk weer naar de dierenarts. Weer aan het infuus, en een laxeringsmiddel om de laatste wormen, mochten die er nog zijn, eruit te krijgen. Het was onze laatste hoop, dat alle symptomen door een hele heftige wormeninfectie werden veroorzaakt. Het mocht echter niet baten... we namen Borisje weer mee naar huis, maar het werd gedurende de avond steeds erger. Z'n oogjes waren rood en stonden raar en het gekerm werd steeds akeliger. Hij kon bovendien geen 3 seconden stil zitten of liggen. Laat in de avond begon ie in het wilde weg te happen en toen hebben we 'm definitief afgezonderd. Toen wij naar bed gingen was ie wel tot rust gekomen, maar kon ie ook niet meer opstaan. Borisje is ergens diep in de nacht overleden.

De volgende ochtend hebben we eerst Belle extra vaccinaties laten geven, daarna zijn we zelf naar de kliniek gegaan om onze vaccinaties te updaten. Gedurende de dag keerde de rust langzaam weer terug in ons huis en in onszelf. Het deed Belle meteen goed om weer rond te kunnen rennen zonder een klierig-ziek broertje waar ze niet meer mee mocht spelen.

Zondagochtend hebben we het Boris-lijkje naar het dierenlaboratorium gebracht voor een post-mortum. Dat moet omdat er duidelijke hondsdolheid symptomen waren en de gemeente bijhoudt of en waar er rabies heerst in de stad. Volgens de dierenarts daar is het 'highly unlikely' dat het echt rabies was, aangezien dat zeer zeldzaam is bij een pupje onder 6 maanden. We zullen zien... het zou onze tweede pup zijn die rabies blijkt te hebben. De uitslag kan enkele dagen tot weken op zich laten wachten, dus wordt vervolgd...

Tot zover dit uitgebreide verslag van een ziek hondje.

Er waren gelukkig ook leuke momenten dit weekend. Zaterdag hadden we Sumitra en Rangita even op bezoek, de zusjes van nu 12 en 13 jaar wiens onderwijs wordt bekostigd door ons familiefonds. Het zijn hele leuke, mooie meiden, zoals te zien op de foto's.

Zondagavond hadden we onverwacht bezoek van meerdere mensen die onze housewarming uitnodiging voor zondag 30 maart verkeerd hadden gelezen... waarom zou je ook naar de datum kijken, niemand verstuurd hier blijkbaar een uitnodiging langer dan een week van tevoren! Nou ja, de pre-party was ook al gezellig, en gelukkig hadden we chips, bier en wijn in huis!

De nieuwe week is weer begonnen. Martin heeft weer een nieuwe deadline en als het goed is komen er een aantal sollicitanten, en mag ik weer helpen met de interviews.

Tot zover voor deze week. Volgende week hopelijk weer gezelliger verhalen.

Martin en Miriam

Heerlijk weekend de stad uit!

Het lijkt wel alsof de monsoon dit jaar in maart begint, twee maanden eerder dan normaal! We hebben een warm weekend achter de rug en vandaag heeft het hard geregend. Kortom, ook hier staat het klimaat op z'n kop...






Afgelopen week was er één van veelbelovende zakelijke beginnetjes én van pogingen die best meteen weer gestaakt kunnen worden. Afgelopen dinsdag had ik een meeting bij een internationale NGO (non governmental organisation) waar ik zeer waarschijnlijk een aantal trainingen voor ga verzorgen in de loop van het jaar. In elk geval Train-de-Trainer en misschien ook facilitation skills en communication skills. Dat is dus hardstikke leuk en als het goed is mijn eerste betaalde opdracht.









Vrijdag had ik me opgegeven voor een 'cultural village tour' van de Cultural Studies Group Nepal. Ik had één keer een lezing van die club bijgewoond en dat was wel aardig geweest. Dit uitje was wat mij betreft echter een grote vergissing, wat ik wellicht van tevoren had kunnen inschatten, maar ja wie nooit iets probeert.... Maar nee, bij deze club voel ik me dus niet thuis. Ik drink nog geen sherry, bak nog geen appeltaarten voor goede doelen en klaag nog niet over house staff... Khokana, het dorpje waar we heen gingen, is overigens wel een heel mooi dorpje, en ik heb me dan ook prima met m'n fototoestel vermaakt.

Eerste drie foto's zijn van Khokana: straatbeeld, de locale women-credit vereniging en een spinnende vrouw.







Martin had afgelopen weekend eindelijk eens echt vrij. Op zaterdagochtend, na een lui ontbijtje op ons zonovergoten terras, besloten we met de puppies naar Haatiban te gaan en daar een nacht te blijven. Haatiban is een resort op één van de heuvels aan de rand van de Vallei, vanwaar je uitkijkt over Kathmandu en de omliggende dorpen, en met een beetje geluk het hooggebergte aan Noordkant. Op één van de foto's zijn de bergen vaag te zien, alhoewel ik moet toegeven dat ik de foto een beetje opgeleukt heb.






We hebben ons zaterdag met een taxi naar de rand van de stad laten brengen en vandaar een stukje achterop een open truck meegelift omdat de bus zo lang op zich liet wachten. Dat had van ons de hele weg mogen duren, maar de truck bracht ons niet verder dan het eerstvolgende dorpje. Vandaar uit vonden we toch een stampvolle bus (heb nog nooit anders dan een stampvolle bus gezien in Nepal, overigens) en na een half uurtje heen en weer schommelen, hopend dat de hondjes niet wagenziek zouden worden, stapten we onderaan de Haatiban heuvel uit. Het resort is een klein uurtje vrij stijl omhoog lopen door een open pine forest. Erg mooi. Net vermoeiend genoeg om een uitgebreide snack-lunch verdiend te hebben!






De rest van die dag hebben we niet veel meer gedaan dan hangen op het terras, drankje, hapje en vertederd toekijken hoe onze hondjes op het terras de show stalen. Volgende ochtend verder omhoog gelopen, door de rotzooi van picknickers en de resultaten van een flinke bosbrand die blijkbaar niet lang geleden heeft gewoed. Dat was wel triest om te zien, gelukkig werd het natuurschoon later wel weer maagdelijker.

resultaten van de bosbrand

Na nog een welverdiende lunch, een stevige tippel terug naar de weg en een schommelende overvolle busrit waren we halverwege de middag weer thuis. Heerlijk zo'n mini-vakantietje de stad uit. Vooral Martin had dat wel even nodig.

En vandaag terug in de business van alledag. Martin gaat deze week een aantal job interviews houden en daarbij ga ik een beetje helpen... houdt me van van de straat...

Next week more!!

Groetjes, Miriam en Martin

Uitzicht vanuit Haatiban (met sneeuwtoppen op achtergrond)

1 - 6 maart: over hondjes, (Martins) werkstress en Shivaratri

Eerst maar eens de beloofde presentatie van de tweede telg in ons nieuwe gezinnetje: Ziehier Borisje. (Nog) niet zo mooi als Belle, maar zeker zo lief! En samen zijn ze erg ondeugend...

Vorig weekend, 1 en 2 maart, heeft Martin doorgewerkt, dus heb ik me met vriendinnen vermaakt. Zaterdag met Sunita en haar zoontjes, Lucia en hondjes in de tuin. Pffff eens te meer een bevestiging dat ik toch liever pupjes dan kleine jongetjes heb.... (geen foto van de zoontjes...).

Zondag 2 maart een leuke korte wandeling in de Vallei vlak buiten Kathmandu gemaakt, naar dorpjes Chobar en Khokhana. Hele mooie, karakteristieke bijna middeleeuwse dorpjes waar ze veel traditionele ambachten beoefenen, zoals olie persen (uit mosterdzaad) en wol spinnen. De hondjes waren erbij uiteraard. Het was hun eerste lange wandeling en ondanks dat Boris nog maar 2 dagen bij ons was hebben ze over het algemeen keurig achter ons aangelopen. Veel grote honden tegengekomen, maar eigenlijk was alleen ondergetekende daar bang voor... 'eet m'n hondjes niet op!!' Op de achtergrond zie je een tempel die beroemd is vanwege het feit dat er allerlei potten en pannen tegenaan getimmerd zijn.

Gisteren, donderdagavond, was wel mijn grootste cultuurbelevenis tot nu toe. Ik ben met Lucia naar het Shivaratri festival in Pashupathi geweest. Pashupathi is het belangrijkste hindoeheiligdom in Kathmandu, langs de rivier de Bagmati, waar ze ook lijkverbrandingen doen. Op shivaratri komen (tien)duizenden mensen samen uit India en Nepal, waaronder ook vele saddhoes (heilige mannen, bijna naakt, met dreadlocks en lange baarden, geschilderde gezichten en joints rokend). Tijdens dit festival wordt Shiva geëerd en dat gaat met behoorlijk wat lawaai en soms ook wel wat geweld gepaard. Iedereen rookt hash dus het werd een behoorlijk gekkenhuis, met heel veel schreeuwende, joelende en rondrennende jonge mannen. Tegen half 11 vonden we het wat al te opgewonden worden (en we misten chaperonne Martin, die heel zielig in z'n eentje op kantoor zat over te werken...) en zijn we maar naar huis gegaan.

Het heeft een paar prachtige plaatjes opgeleverd (lang leve mijn camera!!), inclusief toch nog een lijkverbranding, want de doden moeten hier op de dag van het overlijden verbrand worden.

Dat was het weer voor nu, tot het volgende bericht!