Feestmaand in Kathmandu

We maken ons op voor Kerst en Oud&Nieuw in Nepal. Gelukkig ben ik iemand die de decembermaand over het algemeen leuk en gezellig vindt, want het is wel een beetje raar om hier te zijn met de feestdagen. Ondanks dat we ondertussen een aantal leuke vrienden hebben om dit soort dingen mee te vieren, is het even wennen om niet onder familie en de aloude vrienden te zijn.

In meerdere opzichten is het een maand van hele leuke en beduidend minder leuke activiteiten en incidenten geweest. Op werkgebied is het bij mij erg rustig... mijn leuke nieuwe klant van vóór de NL-vakantie laat weinig tot niets van zich horen en andere klussen zijn klaar voor dit jaar. Bij Martin daarentegen is het behoorlijk hectisch en gespannen geweest met een hooglopend conflict dat vorige week eindelijk, na veel discussie en touwtrekken is opgelost. We zouden willen dat we de hectiek een beetje met elkaar konden uitruilen...

De feestelijkheden begonnen met Sinterklaas. Martin had zich weer over laten halen om (hulp)Sint te zijn voor de Nederlandse gemeenschap, zoals ook 10 jaar geleden. Sinterklaas wordt hier jaarlijks georganiseerd door het Nederlandse consulaat, en zoals meestal in de tuin van het huis van de consul. Het was weer een hilarische middag. Er wordt altijd een heel scenario omheen gemaakt en dit keer hadden de kinderen op de Nederlandse school een boot-op-kar gebouwd waar Sint in aan zou komen. Echter, bij aankomst in de tuin van de consul stond de boot wel klaar, maar kwamen de Pieten na een paar minuten aanrennen, roepend dat ze Sint kwijt waren! Gelukkig heeft Sint tegenwoordig ook een mobieltje en al snel belde hij één van de Pieten: hij was iedereen kwijt! Waar was hij dan? Nou, dat wist ie niet, hij wist alleen dat ie ergens hoog op een gebouw stond en wel zo'n beetje de hele wijk kon overzien. Toen zijn alle kindjes dus maar door de wijk gaan lopen, aangevoerd door meester Gerard, omhoogkijkend of ze Sint ergens op een hoog gebouw zagen staan. En daar stond ie!! Inderdaad op het dak van een hoog gebouw (toevallig het Nederlandse consulaat cum SNV). De boot-op-kar was meegesjouwd door de Pieten, dus daarmee werd Sint, eenmaal naar beneden afgedaald, van het consulaat mee naar de tuin van de consul vervoerd. En toen moesten alle 32 kindjes natuurlijk, zoals het hoort, bij Sint komen – verantwoorden of ze wel lief waren geweest – om vervolgens een snoepzak in ontvangst te nemen. De borrel na afloop was vooral voor de volwassenen een goeie bijklets-netwerk-gelegenheid.

De dinsdag erna hadden Lucia en ik een activiteit van een heel andere orde. Lucia kent al een aantal jaren een gezin in een dorpje aan de rand van de Kathmandu-vallei, een half uurtje verder dan Dulikhel voor wie het hier kent. Dat gezin heeft één zoontje, Romy, van 9 jaar dat al 3 jaar kanker had. Het gezin is met hulp van een fonds dat door Lucia wordt beheerd de afgelopen jaren financieel ondersteund. Lucia kreeg een paar weken geleden een telefoontje dat het niet goed ging met Romy – hij zou het waarschijnlijk niet lang meer maken. Ze wilde Romy (waarschijnlijk voor de laatste keer) opzoeken en vroeg mij om mee te gaan, aangezien ik Romy een jaar geleden ook al eens samen met haar had opgezocht. Dus vertrokken wij ’s ochtends op de scooter voor de overigens prachtige rit door de vallei, ongeveer anderhalf à twee uur rijden. Wij werden ontvangen door een familie in diepe droefheid. Romy lag op een bedje op het balkon en had veel pijn. Hij kermde en kreunde en herkende Lucia niet meer. Kon nergens anders meer op reageren dan op de pijn. We konden niet veel meer doen dan een uurtje zitten, praten, af en toe lachen om herinneringen van vorig jaar toen het goed ging met Romy en er nog veel hoop was. Romy’s moeder Babita gedroeg zich heel flink, maar liet zich op een gegeven moment gaan toen haar man even bij Romy zat. Dikke tranen en wanhoop op haar gezicht… Romy is hun tweede kind; de eerste is jaren geleden geheel onverwachts overleden.
Een week geleden kreeg Lucia telefoon dat Romy is overleden. Wij zijn blij dat het niet nog langer heeft hoeven duren, maar daar heeft de familie natuurlijk helemaal niks aan. Ik hoop vooral dat moeder Babita er niet op aangekeken wordt dat zij twee zoons heeft verloren. Door veel families hier wordt de vrouw (die gewoonlijk intrekt bij de familie van haar man) nog altijd vooral gezien als de drager en opvoeder van de zonen, als voortzetters van de familie. Als een vrouw geen kinderen of zonen kan krijgen, of zij zoals in dit geval haar zonen verliest, wordt zij er vaak door de rest van de familie op aangekeken of in het ergere geval ingeruild voor een andere vrouw. Laten we hopen dat deze familie minder traditioneel in elkaar steekt… De foto is van vorig jaar toen het nog goed ging met Romy, met links Lucia en rechts zijn vader.

Het weekend erna stond in het teken van de start van het Kerstseizoen, met de jaarlijkse kerstmarkt in het Summit Hotel en het X-mas Concert door de Kathmandu Chorale. Aan de Kerstmarkt heb ik weer actief meegedaan met potjes mosterd en chutney en dit keer ook gevuld speculaas – die er ingingen als de spreekwoordelijke koek!! De Chorale heb ik dit keer aan me voorbij laten gaan, maar leuk om es in het publiek te kunnen zitten luisteren.

Afgelopen weekend was mijn verjaardagsfeestje: midwinter lunch op ons dakterras waar we optimaal van de middagzon konden genieten. Het was een redelijk intiem gebeuren aangezien veel expats al zijn vertrokken om kerst elders te vieren. Uiteindelijk hadden we toch een leuk mixje van Nepalese en expatvrienden bij elkaar dat het dakterras –voor de gelegenheid ingericht met zo ongeveer ons gehele meubilair- mooi vulde. Nog een paar feestfotootjes…












En nog een paar fotootjes van de beestjes samen in een mand (Belle nog bijkomend van haar sterilisatie-operatie), en van het mooiste uitzicht over Patan Durbar Square plus bergen van dit jaar:













Het volgende bericht waarschijnlijk in het nieuwe jaar.
Voor nu wens ik iedereen hele mooie kerst en alvast een fantastisch nieuw jaar!!

Start van ons tweede jaar in Nepal

Het laatste bericht is alweer een tijd geleden. Het zou saai worden om in detail over de tussenliggende tijd te berichten, dus ik probeer er wat vlotter overheen te vliegen dit keer.

Vanaf september hebben Martin en ik het allebei druk gehad met werk. Voor mij was het heerlijk om weer es intensief met m’n werk bezig te zijn. Zo heb ik een aantal trainingen gegeven die ik in het voorjaar ook al had gedaan en een nieuwe training, coaching & mentoring skills, samen met collega Amina van ODC (organisatieadviesbureau waar ik in 1998-1999 heb gewerkt). Dat was zeer inspirerend, zowel de training als de samenwerking met Amina.

Daarnaast ben ik in september gestart met een adviesopdracht over de ‘Lerende Organisatie’. In een week of 6 heb ik met ongeveer 80% van alle medewerkers van de klantorganisatie gesproken, op 4 verschillende locaties over heel Nepal verspreid, dus het was voor mij ook een gelegenheid om meer van het land te zien (alhoewel vooral vanuit vliegtuig- en kantoorramen). Momenteel ligt mijn rapport met aanbevelingen bij de opdrachtgever, en vanaf deze of volgende maand is het de bedoeling dat we e.e.a. gaan implementeren. Erg leuke en spannende opdracht.

Zo’n beetje de hele maand oktober waren Sas en Daaf hier, wat supergezellig was. Het was de tijd van Dasain, het grote festival van Nepal (vergelijkbaar met kerst bij ons). We waren op woensdag door Keshar en zijn familie uitgenodigd en op donderdag bij Rabina en haar familie, op en top verwend dus. Bij beide families werden we zeer hartelijk onthaald, uiteraard met bergen eten, bier en rakshi (soort Nepalese jenever). Bij Rabina voor de deur hebben we ook nog een soort processie gezien van levende goden, die één keer per jaar speciaal voor de gelegenheid uit hun schuilplaats te voorschijn komen (stel ik mij zo voor).






Links: Dasain bij de Keshar Family - Sas en Mir met Sumitra en Rangita

Rechts: Martin ontvangt Tika van Rabina's vader

Martin heeft David bovendien getrakteerd op een crash course motorrijden, wat zo goed ging dat we meteen doorgereden zijn naar Nagarkot. Zowel David als Saskia hebben zich zeer kranig gehouden, gegeven het feit dat de weg naar Nagarkot, alhoewel slechts een kilometer of 35, niet echt voor beginners geschikt is. Eenmaal daar hebben we ons tegoed gedaan aan bier en lokale brandy en een goeie lokale dal bath (nationale dis, bestaande uit rijst met linzen en aangevuld met kip, groenten en pickles). De volgende dag hebben we een prachtige wandeling door de rijstvelden en langs allerlei dorpjes gemaakt, uiteraard weer beloond met bier, brandy en dal bath.











Links: Rabina's oudste zus Beena schenkt Rakshi

Linksonder: Sas en Daaf op weg naar Nagarkot
Rechtsonder: Na gedane wandeling goed bierdrinken














En op 23 oktober vertrokken wij voor onze eerste Nederland-vakantie, uitgezwaaid door Sas en Daaf die tot de 27e zouden blijven. Als eerste stond de bruiloft van Frank en Paul op het programma. Voor ons was dat, behalve een geweldige bruiloftsbelevenis, ook een goede gelegenheid om Martin’s hele familie te zien en spreken.













Frank en Paul komen aan op het stadhuis

En daarna begon de rondtocht door Nederland. Het was heerlijk om iedereen weer te zien, alhoewel het te kort was om écht iedereen te zien, en zeker ook om iedereen zo uitgebreid te zien en spreken als we hadden gewild. Maar dat is de makke van zover weg wonen. We kunnen in ieder geval zeggen dat we in 20 dagen 2000 km hebben afgelegd (dat ’t uberhaupt mogelijk is in ons Kikkerland!) en bijna elke lunch en diner hebben benut om bij te kletsen -- en kilo’s aan te komen. Het was allemaal supergezellig, met vooral onze innige dank aan Jan en Joof, die hun onvolprezen boerderij als hotel hebben laten gebruiken. Onze excuses aan degenen met wie we toch niet meer hebben kunnen afspreken.

Links: Martin met neefje Hidde
Rechts: Koffie drinken op de Boerderie

Links: op de vuurplaats van de Boerderie

Rechts: het Lindwer Familieweekend - de Kinder Disco!!!

En nu… begint het gewone leven weer. Voor ons is dit gevoelsmatig het begin van het tweede jaar, alhoewel we hier pas 10 maanden zitten. Toch klopt het wel omdat we in oktober/november 2007 al hier zijn geweest om de hele onderneming voor te bereiden. Het eerste jaar hebben we mooi afgesloten, met aan Martin’s zijde een leuk en gemotiveerd team dat zich met vallen en opstaan enorm heeft ontwikkeld. Aan Miriam’s kant was er de start van een aantal inspirerende opdrachten en klantcontacten, die hopelijk in het tweede jaar zullen worden uitgebouwd. En natuurlijk ons huishoudentje dat meer en meer op een dierentuin gaat lijken. Het tweede jaar zal er één zijn van hard werken en verder groeien, vooral voor Martin. Het wordt spannend, want het succes van de onderneming zal vooral van dit jaar gaan afhangen. Er staat Martin een mooie nieuwe klus te wachten waaraan zijn team en hij de handen vol gaan krijgen. En wat mij betreft… de balans mag nog wat meer naar werken omslaan, maar met mate… dit land en het leven zijn te mooi om alleen aan werken te denken!

Tot de volgende keer!!!

Verslag van zomer en vakantie

Ruim 2 maanden al geen bericht geplaatst!! Mijn excuses voor mijn ontrouwe schrijfgedrag. En ik kan niet eens beweren dat het door de vakantie kwam, want die duurde maar twee weken...

Wat is er allemaal gebeurd, de afgelopen maanden. Eigenlijk niet zo heel veel, vandaar misschien het gebrek aan schrijfinspiratie. Eind juni heb ik me opgegeven voor 2 Open Universiteitstentamens, vakken die in de huidige vorm gingen vervallen, dus die moest ik vóór eind augustus doen, anders kon ik alle boeken en inschrijvingsgelden opnieuw betalen. Na enig rondgebel kwam ik erachter dat ik de tentamens zowaar hier in Kathmandu, bij het Nederlandse consulaat kan doen, dus dat is erg prettig. Vanaf begin juli ben ik dus hard aan de studie gegaan: inleiding sociale psychologie en inleiding arbeids- en organisatiepsychologie. Gelukkig allebei interessante vakken, dus het leren was niet vervelend.

Eind juli stond de training coachingsvaardigheden, die ik samen met collega's van ODC zou geven, gepland. We hadden bedacht dat midden zomer een goede tijd zou zijn om Nepalese deelnemers te trekken voor een dergelijke training. Dat was helaas een misvatting. Zo vlak voor het einde van het fiscale jaar, en erg op de korte termijn, konden we uiteindelijk maar op één deelnemer rekenen (3 hebben er een paar dagen van tevoren wegens werkdruk gecancelled). Maar die ene deelnemer had zich er wel bijzonder op verheugd, en kwam er bovendien speciaal voor uit Verweggiestan: 2 dagreizen van Kathmandu. In goed overleg hebben we besloten dat ik deze deelnemer individueel zou trainen. En dat heb ik dus gedaan. Ik zag er wel een beetje tegenop: wat nou als het niet zou klikken, dan zouden het wel 4 hele lange dagen worden... maar gelukkig was dat niet het geval. Het was zeer geslaagd: heel intensief, en ook erg interessant en leerzaam. Kum, manager van een regiokantoor van een ontwikkelingsorganisatie, was een zeer leergierige deelnemer die openstond voor alle nieuwe inzichten en graag de discussie aanging. Erg leuk dus.

We gaan het in oktober weer organiseren, hopelijk met een wat grotere groep dan.

En daarna, eerste week augustus, begon onze lang-naar-uitgekeken Thailand vakantie. 3 Dagen Bangkok, waarin Jeannine een dag na ons aankwam, daarna 11 dagen in het huis van kennissen op Koh Samui, waarvan ook Menno en Hettie een week hebben meegenoten, en vervolgens weer 2 dagen Bangkok. Een uitgebreid verslag hiervan zou saai zijn, aangezien het vooral lekker eten, strandhangen, boottochtjes en duiktripjes (en een klein beetje studeren) betrof. Maar een paar foto's zal ik jullie uiteraard niet onthouden. Een heerlijke relaxvakantie, in een fantastisch huis en met bijzonder fijn gezelschap, wat wil een mens nog meer!

En inmiddels zijn we alweer ruim 2 weken terug in Kathmandu. Mijn moeder is een weekje geleden aangekomen en blijft hier een kleine 2 weken. Ze is bezig haar kruidenpraktijk uit te breiden naar de brandwondenafdeling van het staatsziekenhuis Bir Hospital. Ze was sinds haar eerste bezoek in mei al aan het nadenken over een nuttige tijdsbesteding voor de frequente bezoeken die ze van plan is hier af te leggen, en dat lijkt ze nu gevonden te hebben: iedere ochtend vertrekt ze voor een paar uur naar het brandwondencentrum, waar ze de patiënten -meestal ongeveer 7 of 8 -insmeert met een een kruidenolie. Uiteraard zijn we zeer benieuwd naar de resultaten, en hopen er dan ook al iets van te kunnen zien vóórdat ze dit weekend weer naar huis gaat. De patiënten zijn in elk geval zeer enthousiast en al blij met de extra aandacht die ze krijgen. Eind van de week ga ik een ochtend mee om foto's te maken zodat moeders in Nederland wat awareness en wellicht wat funding kan raisen.

Mijn tentamens heb ik vorige week afgelegd. Resultaten krijg ik pas over een maand, dus daar kan ik helaas nog niks over zeggen.

Nog twee fotootjes van de beestjes: Belle, Kanchi en Tijger, die nu eindelijk geen ratje meer is, maar een echte poes is geworden!

En nu wordt het tijd om weer es wat aan werk te gaan denken. Eind september en oktober staan er al wel een paar trainingen in de agenda, en het wordt tijd om m'n netwerk weer verder te gaan versterken en uitbreiden. De wittebroodsweken zijn nu toch wel voorbij wat mij betreft.

Over monsoon, Pokhara en benzine-corruptie

De monsoon is aangebroken. Het regent iedere dag, soms iets meer en soms iets minder. Het is ook wet afgekoeld, maar nog steeds wel tussen 25 en 30 graden.

Alles gaat z'n gangetje hier. De situatie op Martin's kantoor lijkt wat gestabiliseerd te zijn. Ze zijn nu eindelijk een beetje op sterkte en er is een senior programmeur aangenomen die de anderen gaat upgraden qua kennis en skills. De afgelopen weken heeft martin niet meer van die idiote uren gemaakt als daarvoor, gelukkig.

En wat mijn werk betreft: de eerste serie trainingen voor Icimod is afgerond, met redelijk tot goed succes. In september volgt nog zo'n serie. Nu ben ik met collega's van ODC bezig met het organiseren van een training coachingsvaardigheden. Het is open inschrijving, en reeds gepland voor eind juli, dus ik ben benieuwd of het doorgaat, maar zo niet dan verschuiven we het naar het najaar. Ik vind het bovendien tijd worden om werk te gaan maken van m'n eigen coachpraktijk, maar moet daarvoor nog beslissen (en doen!) wat de beste manier is om dat aan de man te brengen.

En verder leven wij momenteel een beetje naar onze zomervakantie in Thailand toe. Monsoon is niet mijn favoriete jaargetijde, alhoewel het me tot nu toe wel meevalt.

De situatie in Nepal is redelijk chaotisch. De verschillende politieke partijen zijn nog steeds aan het bekvechten wie welke positie krijgt, alhoewel de kranten soms een klein doorbraakje in de onderhandelingen weten te melden. De maoisten voeren aan dat alle andere partijen verliezers zijn en zij de grote winnaars, dus dat de andere partijen weinig in te brengen hebben. De andere partijen zetten daar tegenover dat de maoisten niet de absolute meerderheid hebben, en dat het van meet af aan de bedoeling was dat er een coalitie gevormd zou worden. Meerdere malen hebben de maoisten gedreigd uit de regering en uit de besprekingen te stappen, aangezien de andere partijen het volgens hen onmogelijk maken om tot besluiten te komen. Ik vind het moeilijk om een mening te vormen in deze discussie.

Brandstof is ook weer een probleem. Dit keer niet vanwege stakingen in het zuiden van Nepal, maar vanwege het feit dat de Nepal Oil Corporation de prijzen al heel lang niet heeft verhoogd, ze hun rekeningen niet meer aan leverancier India kunnen betalen, en India dus de kraan bijna dicht heeft gedraaid. Er komt wederom bijna geen fuel het land in en dat zat er al heel lang aan te komen. Nu zijn de prijzen van de benzine wel verhoogd, en vervolgens ook de vervoersprijzen (bussen, tempo's, taxi's, etc.) en vervalt het land weer in staking na staking. Och, wij doen gewoon alles op het fietsje, dus hebben er zelf niet zoveel last van.

En temidden van alle monsoon en benzine-perikelen zijn wij 2 weken geleden met z'n vieren op twee gammele Enfield Bullets naar Pokhara gereden, Summit Chefkok Graham, Martins nichtje Sacha, Martin en ik. 200 km, uurtje of 6 à 7 rijden. Het was een fantastisch weekend. Martins motor stond al stil vóór we Kathmandu uit waren, maar 5 minuten later deed ie ineens weer wel. Vervolgens bleek dat het achterwiel van Graham's motor los zat én had ie problemen met de koppeling. Uiteraard nog een flinke tropische regenbui op ons hoofd gekregen, maar dat was net een warme douche (waar we tegen die tijd wel aan toe waren), dus dat mocht de pret allerminst drukken. Onderweg gestopt in een dorpje langs de rivier Trisuli en heerlijke versgefrituurde visjes gegeten.

In Pokhara zijn we ingecheckt in een heerlijk hotelletje met zwembad. Daar eigenlijk weinig gedaan behalve luieren, zwemmen, beetje cruisen langs het meer. Sacha was nog het meest actief, die heeft geparaglide. Ik had het wel een beetje gehad met achterop zitten dus heb in Pokhara voor een dagje zelf een motor gehuurd. Graham's motor heeft de hele dag bij de monteur gestaan, en dat was nog een geluk bij een ongeluk, omdat de monteur een uitstekende tussenpersoon bleek om benzine te scoren. Anders hadden we onze hele vrije dag in Pokhara in de rij voor de petrol pump moeten staan. Nu betaalden we gewoon 3x de prijs en verder geen centje pijn. Beetje corruptie is soms wel handig....

Met onze beestenbende gaat het goed. Bij Tijgetje hebben we na wekenlang maagprobleempjes eindelijk ontdekt wat er aan de hand is: hook worm. Dat is een beestje dat in d'r maagwand vast zit en al haar eten opeet, vandaar dat ze zelf nauwelijks groeit. Ze heeft een stevige kuur van de dierenarts gekregen, dus hopelijk is ze er binnenkort vanaf en gaat ze ook een beetje harder groeien (ze weegt minder dan 400 gram, het gewicht van een katje van 4 weken terwijl ze 9 weken is).

Natuurlijk nog wat fotootjes van de beestjes.

Republiek en Beestenboel

De kogel is door de kerk: Nepal heeft zichzelf Republiek verklaard en de koning is gevraagd binnen 10 uit heb paleis verdwenen te zijn. Niet dat hij dan dakloos is hoor, ik geloof dat hij, alleen al in Kathmandu, uit nog 2 andere paleizen kan kiezen om in te wonen. Maar, de koning is geen koning meer en het Nieuwe Nepal kan eindelijk echt beginnen. Iedereen is blij, veel kantoren zijn weer zo'n beetje de hele week dichtgebleven en er zijn slechts enkele schermutselingen geweest afgelopen woensdag, de dag dat de republiek werd uitgeroepen. 28 mei zal officieel een feestdag worden in het kader van het begin van de republiek.

Als ik dat vergelijk met hoe het hier 10 jaar geleden was: de toenmalige koning (broer van de net afgezette koning) was -letterlijk- God, immens populair en hem beledigen was heiligschennis. Het land heeft maandenland gerouwd toen hij (en een groot deel van de rest van zijn directe familie) in 2001 door zijn zoon werd doodgeschoten. Nepal is wat dat betreft wel door een enorm trauma en cultuurverandering gegaan, dat het slechts 7 jaar later mogelijk is om de koning af te zetten, en dat het hele land dat viert! Iedereen, behalve een paar fundamentalistische hindu splintergroeperingen die de koning nog steeds als afstammeling van Vishnu beschouwen. Wat moet een koning wel niet doen in 7 jaar, om het zo grondig voor zichzelf te verpesten dat één van de belangrijkste nationale en culturele symbolen nu ineens zomaar op de schopstoel kan! Ik denk dat onze Bea toch wel een paar hele rare dingen uit moet halen, ondanks haar relatief bescheiden populariteit, om dat voor elkaar te krijgen.

Anyway, het leven gaat door.

Het is warm deze dagen, ik denk ruim boven de 30 graden en veel zon. Aan de regen is even een eind gekomen maar dat zal snel genoeg weer veranderen als de echte monsoon begint.

Martin werkt nog steeds heel hard, maar er lijkt een beetje lucht in de zaak gekomen te zijn deze week. Wat natuurlijk elk moment weer kan veranderen...

En wat mij betreft, ik heb het één en ander te doen op werkgebied, genoeg om me bezig te houden en zeker niet teveel om stress op te leveren. Heerlijk dus. Zo mag het doorgaan. We hebben nu twee trainingen van elk twee dagen voor Icimod gedaan en er komt er nog één aan, volgende week. Daar zit een hoop voorbereiding omheen. Bovendien ga ik met twee leuke dames van ODC, mijn vroegere werkgever hier, een training coachingsvaardigheden organiseren voor eind juli. Dit wordt een open inschrijvingstraining, dus we moeten eerst zien dat het vol komt, maar daar gaan we maar even van uit.

En verder werd ik gister gebeld of ik vandaag even een gastsessie wilde doen in een managementtraining die werd georganiseerd door een bureau waar ik een tijdje geleden kennis mee heb gemaakt. Aangezien ik zoveel voorbereiding heb liggen voor al die Icimodtrainingen heb ik maar besloten het te doen en met wat plak-en-knipwerk viel de voorbereiding inderdaad wel mee. Wel spannend maar ook wel leuk. Niet makkelijk om die groep een beetje uit hun schulp te krijgen, vooral niet op een onderwerp als conflictmanagement, waar ik in de gauwigheid toe besloten had. Maar uiteindelijk ging het leuk en misschien hebben ze zelfs wat geleerd.

En dan natuurlijk onze beestenboel! In het vorige bericht had ik Kanchi, de hond die eigenlijk niet van ons is, al geïntroduceerd. Sinds half mei hebben we er nog een hond, én een poesje van nu 6 weken bij! Lucia is voor 3 maanden naar NL gegaan en haar beestjes logeren bij ons. Putali is een overenthousiaste pup van een maand of 7. Reeds een jeweetwel-hond en daardoor al behoorlijk aan het groeien in de breedte. Ze is erg lief en aanhankelijk en samen met Belle verschrikkelijk ondeugend. Ze ruïneren bij tijd en wijlen de hele tijd + schoenen + deurmatten en eigenlijk alles wat los ligt en waar ze bij kunnen. Kanchi is een stuk rustiger, op dit moment een beetje ziekjes dus nog rustiger.



En dan is er natuurlijk Tijgetje, alias Tigger, alias Bobo, alias Babbie, alias Poppetje, alias Schmiegel. De kitten met de vele namen en de vele levens. Ze was 10 dagen toen Lucia haar vond, een week of 4 toen wij haar kregen en nu dus een week of 6. En een scheetje!!! De honden zijn ook dol op haar, vooral Putali die haar was- en plasmamma is. Ze likt haar schoon en likt ook de plas op, zoals moederpoezen ook doen. Zonder die behandeling leren kleine poesjes niet om te plassen. De moedertong masseert als het ware de darmen, blaas en genitaliën waardoor ze de boel kunnen laten lopen. Best fijn dat wij dat niet 6 keer per dag hoeven te doen. Momenteel drinkt ze nog uit een flesje, babymelk met een beetje pappoeder erdoor. Ze groeit niet erg hard en dat komt waarschijnlijk omdat ze nauwelijks meer dan melk krijgt.

Tot nu toe hebben we haar nog geen andere dingen kunnen laten eten, maar vandaag waren de eerste hoopvolle tekenen: ze heeft een tijdje op een kattenbrokje gesabbeld, maar dat was te hard om te eten, en ze heeft een heel klein beetje rijst met vlees gegeten. Daar zijn wij als bezorgde ouders erg blij mee. Moet je voorstellen: 2 weken geleden woog ze 195 gram, het gewicht van een kitten van 2 weken terwijl ze met 4 weken eigenlijk 400 gram moet wegen. En nu, met zes weken, weegt ze amper 250 gram!! Maar ze lijkt verder volledig gezond, ze gaat zich zelf al wassen en doet verder wat een kitten zou moeten doen: spinnen, lief zitten, rondlopen (soms rennen) en melk drinken.
Uiteraard een paar foto's van onze nieuwe aanwinst. Vooral van Tijgetje, maar ik zal er dit weekend nog een paar bij doen van de andere beestjes.

Groetjes en tot het volgende bericht!

Bezoekseizoen en koninginnedag

Ik heb mijn eerste dagen betaald werk gedaan!! Vorige week heb ik voor een internationale hulporganisatie, samen met de HD-manager, een tweedaagse training Facilitation Skills georganiseerd. De komende weken volgt ook nog een tweedaagse Train de Trainer en een tweedaagse Communication Skills. De eerste evaluaties waren lovend, dus een erg leuk en goed begin van mijn carriere hier!

De eerste bezoekronde uit NL is geweest: nicht Joof en haar man Jan en overlappend ook moeder Anneke en tante Marian. Het was erg gezellig en we hebben allerlei leuke dingen gedaan. En nu is het ook wel fijn om het huis weer even voor onszelf te hebben.

Moeder, Marian, Lucia en ik hebben ons 24 uur lang schromelijk laten verwennen in een luxe resort in Gokharna, aan de noord-oostkant van Kathmandu. Opgehaald door een hotelshuttle, full meal plan, wandeling door het oerbos met herten en apen, urenlang weken in de jacuzzi, dineren met de kroonprins (die gelukkig nooit koning zal worden) aan de buurtafel en privé-yogales de volgende ochtend. Het resort staat op privégrond van de koning en het heeft de grootste golfcourse van Nepal. Bovendien is het oerbos waar het in ligt de private hunting ground van de koninklijke familie. De kroonprins beschouwt het hele resort dan ook als zijn privéterrein en z'n tweede huis. Hij is overigens ook een belangrijke reden dat het volk de afgelopen jaren is gaan accepteren dat de monarchie moet worden afgeschaft, aangezien hij nog steeds door velen wordt gezien als de evil mastermind achter de koningsmoorden van 2001.

Op de foto's: reuzenwortels in het oerbos, aapjes op de golfbaan en de ladies of leasure poserend bij de oerboom.

Over de politieke situatie: Nepal went aan de situatie dat de maoisten de verkiezingen hebben gewonnen en over het algemeen is men vol goede hoop dat er zaken gaan veranderen. Corruptie is altijd een belangrijk politiek struikelblok geweest en volgens mij is de grootste verwachting dat dat nu aangepakt gaat worden. Daar ben ik wel wat cynisch over, maar in elk geval is er wel een soort nieuwe, frisse wind voelbaar. Ik weet niet of dat al door acties van de nieuwe machtigen komt, of meer door de verwachting ervan, maar feit is dat er een duidelijk positief gevoel heerst over de toekomst, meer dan ik ken van de afgelopen jaren. Ze zijn nu overigens aan het touwtrekken over hoe de regering eruit moet gaan zien en vooral de vraag wie de premier en wie de president gaat leveren is een spannende. Aangezien het hele politieke bestel gaat worden omgegooid is het nog helemaal niet duidelijk wie van die twee meer macht zal krijgen. Als je ervan uitgaat dat de premier het meest te zeggen zal hebben en de president een meer ceremoniële functie zal zijn dan lijkt het het meest logisch dat de oude Koirala, de huidige premier (dus van de oude regering) van in de 80, de volgende president zal worden. En dan zal Prachanda, de maostenleider, wel premier worden. Maar die is natuurlijk als de dood dat de oude Koirala en zijn kliek alsnog teveel macht naar zich toe weten te trekken. Ik las in de krant dat eind mei de eerste parlementsvergadering zal plaatsvinden, dus ik ben benieuwd of er dan meer duidelijk wordt.

En dan is het natuurlijk ook nog koninginnedag geweest! Ik zou het bijna vergeten. Er is ook niet zo heel veel spannends over te melden, behalve dat er natuurlijk vrijmarkt was in het Summit Hotel rondom het zwembad, georganiseerd zoals altijd door Kari van het Nederlandse consulaat. En uiteraard was Miriam aanwezig met potjes vol mosterd, komkommertjes in zoetzuur, zongedroogde tomaatjes,etc. Bijna net zo leuk als Amsterdam. En 's avonds een uitgebreide borrel met hordes hollanders, afstormdend op obers die probeerden hun bladen vol haring en kaas door de menigte heen te werken. Alles bij elkaar een zeer genoeglijke dag.

Op de foto's: tante Annies winkel met Rabina en Miriam, en Belle met koninginnedagstrik.

Belle heeft overigens een vriendinnetje: Kanchi. Die hadden we al heel vaak bij ons in de straat zien lopen en we dachten dat het een straathond was. Dus toen bleek dat ze goed met Belle op kon schieten, lieten we haar steeds vaker in de tuin met Belle spelen, en na een paar dagen woonde ze zo ongeveer bij ons. Totdat we erachter kwamen dat Kanchi gewoon een huis en een baas heeft... waar ze echter niet graag is omdat daar ook een heleboel nogal dominante mannetjeshonden wonen waar ze zich door geïntimideerd voelt... Dus nu is ze alsnog vaker bij ons dan bij haar 'andere' huis. Kijk es wat een schattig stelletje:

Dat waren wel weer de nieuwtjes. Groetjes en tot de volgende!