Na een lange periode zonder bericht zal ik eerst even melden wat er in het land aan de hand is.
Nepal is weer es in de ban van een grote staking. Afgelopen zaterdag hebben de Maoisten grote 1 Mei demonstraties gehouden en daarvoor honderduizenden mensen van buiten Kathmandu met bussen de stad ingehaald. Dat is zowel met als zonder dwang gebeurd, en al dan niet onder belofte van geld. Vele bedrijven, winkels en restaurants zijn afgeperst om zogenaamd 'vrijwillige donaties' te geven om deze hele actie te bekostigen (er reden auto's met megafoons door de straten die omriepen dat alle donaties vrijwillig moesten zijn, en dat klachten gemeld konden worden - tegelijkertijd werd kleine straatverkopertjes onder dwang vele dagomzetten afhandig gemaakt...). Vervolgens hebben ze een 'indefinite strike' afgekondigd, totdat de huidige premier opstapt. Zo'n strike betekent dat alles dicht is: kantoren, scholen, banken, winkels, en dat er geen gemotoriseerd vervoer mag rijden. Winkels en kantoren die toch open gaan lopen het risico te worden bezocht door groepen van de Maoist League met geweld en dreigementen. De premier heeft al aangekondigd dat ie niet van plan is op te stappen. Deze premier is bepaald niet populair en wordt door iedereen gezien als nogal een lulletje rozewater. Geen charisma, geen initiatief, geen daadkracht. Iedereen erkent dat hij een puppet van India is, aangezien India alles liever wil dan de Maoisten weer terug in de regering. India heeft zo zo'n eigen problemen met Maoistisch terrorisme. Ook de andere regeringspartijen willen de Maoisten niet en daarom steunen ze de premier nog. Vanochtend stond overigens in de krant dat 60 leden van de partij van de premier een petitie hebben gesteund waarin de premier wordt gevraagd op te stappen. Vervolgens ontkent het merendeel van deze mensen dat ze die petitie ooit gezien hebben...
De meesten vinden ook wel dat de Maoisten eigenlijk recht hebben om te regeren aangezien ze de verkiezingen van 2 jaar geleden dik gewonnen hebben. Ze hebben toen 1 jaar geregeerd en zich vervolgens buiten spel laten zetten door een ruzie met de president, over waar die wel of niet toe bevoegd was. Echter, de Maoisten weigeren geweld af te zweren en geven er op z'n minst zeer gemixte signalen over af. Op de ene plek bijvoorbeeld houdt één of andere leider ergens een speech houdt waarin hij zegt dat alles geweldloos zal gebeuren, terwijl ergens anders 'cadres' getraind om met wapenstokken en messen om te gaan. En dit soort dingen verschijnt dagelijks in de krant, evenals berichten over afpersing, ontvoering, scholen en kantoren die kort en klein worden geslagen, etc.
Eind mei loopt de termijn af voor het schrijven van de nieuwe grondwet en dan belooft het allemaal nog gezelliger te worden, aangezien iedereen weet dat het nog lang niet af is. Niemand durft als eerste toe te geven dat de deadline eigenlijk opgeschoven moet worden. Een mogelijk positief puntje is dat er nu, door toedoen van de stakingen, in elk geval wel gepraat wordt tussen de verschillende partijen, dus misschien loopt het allemaal met een sisser af. Ondertussen werkt Martin vandaag met halve bezetting (zijn kantoor zit verscholen in een klein straatje en is vanaf de straat niet als kantoor te herkennen) en zijn mijn afspraken van vandaag en morgen afgezegd. Het is wel lekker rustig wandelen op straat zonder verkeer...
Kortom, het leven is op het moment spannend maar saai. Ik hoop vooral dat het redelijk vreedzaam blijft verlopen en dat er nog iets goeds uitkomt. Eerlijk gezegd gebeurde er hier politiek gezien niet veel het afgelopen jaar, dus verandering zal het land wellicht ten goede komen.
Van de afgelopen 5 maanden doe ik vooral verslag in foto's. Allereerst onze heerlijke wintervakantie in Nederland, met het ongelofelijkste winterweer dat ik ooit heb meegemaakt:
1. Martin met nichtje Ronit en en neefje David
2. Feestje 20 december in Purmer
3. Martin en Joof tijdens polderwandeling
3. Martin en Joof tijdens polderwandeling
4. Sas, Mir, Kit
5. Kerst in Brabant met Martin's familie
6. Martin met neefje Hidde
7. Mar en Mir op oudjaars avond
En vervolgens, terug in Nepal, een ware bezoekmarathon.
In januari kwamen Meindert en Marleen met wie we heerlijk een paar dagen de bergen in zijn gegaan:
Daarna kwamen achtereenvolgens 1e helft februari moeder en tante van Miriam, waar ik helaas geen foto's van heb, en 2e helft februari Olaf en Loes. Met hun zijn we in Nuwarkot geweest, waar het op dat moment Holi was. Een feest waarbij iedereen elkaar onder de verfpoeder smeert, zoals op de eerste foto te zien is:
Met Astrid heb ik begin maart een minitrekje aan de noordkant van de vallei (Shivapuri National Reserve) gemaakt
Met Rivka en Charan zijn we eind maart naar Namo Buddha geweest, aan de zuid-oost rand van de vallei:
En tot slot, begin april, met Titia en Tim een bezoek gebracht aan Bhaktapur, één van de 4 Koningssteden van de vallei.
En natuurlijk nog even een uitsmijtertje; Bennie en Poes, zijn ze niet lief samen?
Na deze gezellige plaatjes neem ik weer even afscheid. Met de belofte dat het volgende bericht niet nog weer 5 maanden op zich zal laten wachten.
