In meerdere opzichten is het een maand van hele leuke en beduidend minder leuke activiteiten en incidenten geweest. Op werkgebied is het bij mij erg rustig... mijn leuke nieuwe klant van vóór de NL-vakantie laat weinig tot niets van zich horen en andere klussen zijn klaar voor dit jaar. Bij Martin daarentegen is het behoorlijk hectisch en gespannen geweest met een hooglopend conflict dat vorige week eindelijk, na veel discussie en touwtrekken is opgelost. We zouden willen dat we de hectiek een beetje met elkaar konden uitruilen...
De feestelijkheden begonnen met Sinterklaas. Martin had zich weer over laten halen om (hulp)Sint te zijn voor de Nederlandse gemeenschap, zoals ook 10 jaar geleden. Sinterklaas wordt hier jaarlijks georganiseerd door het Nederlandse consulaat, en zoals meestal in de tuin van het huis van de consul. Het was weer een hilarische middag. Er wordt altijd een heel scenario omheen gemaakt en dit keer hadden de kinderen op de Nederlandse school een boot-op-kar gebouwd waar Sint in aan zou komen. E
chter, bij aankomst in de tuin van de consul stond de boot wel klaar, maar kwamen de Pieten na een paar minuten aanrennen, roepend dat ze Sint kwijt waren! Gelukkig heeft Sint tegenwoordig ook een mobieltje en al snel belde hij één van de Pieten: hij was iedereen kwijt! Waar was hij dan? Nou, dat wist ie niet, hij wist alleen dat ie ergens hoog op een gebouw stond en wel zo'n beetje de hele wijk kon overzien. Toen zijn alle kindjes dus maar door de wijk gaan lopen, aangevoerd door meester Gerard, omhoogkijkend of ze Sint ergens op een hoog gebouw zagen staan. En daar stond ie!! Inderdaad op het dak van een hoog gebouw (toevallig het Nederlandse consulaat cum SNV). De boot-op-kar was meegesjouwd door de Pieten, dus daarmee werd Sint, eenmaal naar beneden afgedaald, van het consulaat mee naar de tuin van de consul vervoerd. En toen moesten alle
32 kindjes natuurlijk, zoals het hoort, bij Sint komen – verantwoorden of ze wel lief waren geweest – om vervolgens een snoepzak in ontvangst te nemen. De borrel na afloop was vooral voor de volwassenen een goeie bijklets-netwerk-gelegenheid.
De dinsdag erna hadden Lucia en ik een activiteit van een heel andere orde. Lucia kent al een aantal jaren een gezin in een dorpje aan de rand van de Kathmandu-vallei, een half uurtje verder dan Dulikhel voor wie het hier kent. Dat gezin heeft één zoontje, Romy, van 9 jaar dat al 3 jaar kanker had. Het gezin is met hulp van een fonds dat door Lucia wordt beheerd de afgelopen jaren financieel ondersteund. Lucia kreeg een paar weken geleden een telefoontje dat het niet goed ging met Romy – hij zou het waarschijnlijk niet lang meer maken. Ze wilde Romy (waarschijnlijk voor de laatste keer) opzoeken en vroeg mij om mee te gaan, aangezien ik Romy een jaar geleden ook al eens samen met haar had opgezocht. Dus vertrokken wij ’s ochtends op de scooter voor de overigens prachtige rit door de vallei, ongeveer anderhalf à twee uur rijden. Wij werden ontvangen door een familie in diepe droefheid. Romy lag op een bedje op het balkon en had veel pijn. Hij kermde en kreunde en herkende Lucia niet meer. Kon nergens anders meer op reageren dan op de pijn. We konden niet veel meer doen dan een uurtje zitten, praten, af en toe lachen om herinneringen van vorig jaar toen het goed ging met Romy en er nog veel hoop was. Romy’s moeder Babita gedroeg zich heel flink, maar liet zich op een gegeven moment gaan toen haar man even bij Romy zat. Dikke tranen en wanhoop op haar gezicht… Romy is hun tweede kind; de eerste is jaren geleden geheel onverwachts overleden.
Een week geleden kreeg Lucia telefoon dat Romy is overleden. Wij zijn blij dat het niet nog langer heeft hoeven duren, maar daar heeft de familie natuurlijk helemaal niks aan. Ik hoop vooral dat moeder Babita er niet op aangekeken wordt dat zij twee zoons heeft verloren. Door veel families hier wordt de vrouw (die gewoonlijk intrekt bij de familie van haar man) nog altijd vooral gezien als de drager en opvoeder van de zonen, als voortzetters van de familie. Als een vrouw geen kinderen of zonen kan krijgen, of zij zoals in dit geval haar zonen verliest, wordt zij er vaak door de rest van de familie op aangekeken of in het ergere geval ingeruild voor een andere vrouw. Laten we hopen dat deze familie minder traditioneel in elkaar steekt… De foto is van vorig jaar toen het nog goed ging met Romy, met links Lucia en rechts zijn vader.Het weekend erna stond in het teken van de start van het Kerstseizoen, met de jaarlijkse kerstmarkt in het Summit Hotel en het X-mas Concert door de Kathmandu Chorale. Aan de Kerstmarkt heb ik weer actief meegedaan met potjes mosterd en chutney en dit keer ook gevuld speculaas – die er ingingen als de spreekwoordelijke koek!! De Chorale heb ik dit keer aan me voorbij laten gaan, maar leuk om es in het publiek te kunnen zitten luisteren.
Afgelopen weekend was mijn verjaardagsfeestje: midwinter lunch op ons dakterras waar we optimaal van de middagzon konden genieten. Het was een redelijk intiem gebeuren aangezien veel expats al zijn vertrokken om kerst elders te vieren. Uiteindelijk hadden we toch een leuk mixje van Nepalese en expatvrienden bij elkaar dat het dakterras –voor de gelegenheid 
ingericht met zo ongeveer ons gehele meubilair- mooi vulde. Nog een paar feestfotootjes… 
En nog een paar fotootjes van de beestjes samen in een mand (Belle nog bijkomend van haar sterilisatie-operatie), en van het mooiste uitzicht over Patan Durbar Square plus bergen van dit jaar:
Het volgende bericht waarschijnlijk in het nieuwe jaar.Voor nu wens ik iedereen hele mooie kerst en alvast een fantastisch nieuw jaar!!
